Cowboy life

Na een paar weken werken mogen ik en mijn Duitse vriendin (NOT) mee op een soort van vakantie. Een klein uurtje rijden van de boerderij is een groot terrein waar ze rodeo en campdraft evenementen houden. We laden 7 paarden in de trailer en vertrekken voor een paar dagen naar Mareeba. Met een volgeladen twintig jaar oude roestige ute rijd ik achter de trailer aan. De achterbak van de ute is volgeladen met een tentzeil, barbecue en slaapzakken. Want wij slapen namelijk in de achterbak. Als het mooi weer is liggen we dus onder de sterrenhemel.

Als we op het evenemententerrein aankomen zie ik cowboys hun paarden uitladen en de tenten opzetten. Terwijl zij alles opzetten zwaaien ze ons gedag. Het voelt als thuiskomen. Een plaats waar iedereen gemoedelijk gedag zegt en een praatje maakt. We vinden een mooi plaatsje in de schaduw. Het is er erg heet. We parkeren de ute, laden de paarden uit, maken de trailer schoon en doen een kop koffie. Vervolgens zetten we een soort van party tent over de achterkant van de ute, zodat we toch bedekt liggen. Mijn baas zegt dat het vannacht nog wel eens koud kan worden. Helaas geen sterrenhemel dus. Maar wel fijn om wat over je heen te hebben. Je ligt ten slotte wel in het Australie dat bewoont word door rare wezens.

We zadelen onze paarden op, rijden over de camping naar de grote zandbak. Daar laten we de paarden wennen aan de nieuwe omgeving en de drukte. Het is namelijk niet de bedoeling dat de paarden weigeren tijdens een wedstrijd omdat ze bang zijn. Dat zou zonde zijn. Om mee te doen aan een wedstrijd moet je 40 dollar lappen. En wat je er voor krijgt? 40 seconden de mogelijkheid om een koe om pionnen te laten rennen. Nou als je dan toch naar zo’n evenement gaat dan ga je niet voor 1 wedstrijd. Dus reken maar uit.

De bak is vol met cowboys. Van man tot vrouw, van bejaard tot kleuter. Ze rijden allemaal in de bak om hun paarden te laten wennen. Mijn aandacht word getrokken door een jongetje van een jaar of 7. Hij rijd op een oud groot paard en gaat in volle galop door de bak. Het jongetje heeft een afrootje. Hij zit tijdelijk in een gastgezin, aangezien zijn moeder zich laat volstoppen door verschillende mannen, maar voor de drugs gaat in plaats voor de kinderen. Een wat ouder stel wil dit soort kinderen graag een goede tijd geven. Hij geniet duidelijk en is mega goed. Zo schattig om te zien.

’s Avonds ga ik met mijn Duitse vriendin de bar in. Het enige wat er rond loopt zijn wat oude mannen. Ze hangen tegen de bar aan met een pilsje in hun hand en hebben nog steeds hun hoeden op. Al snel worden we aangesproken door een van de mannen. Hij komt nogal flirterig over en schept op over zijn bezittingen. Op een gegeven moment strijkt hij zijn hand door het haar van de Duitser en vraagt hij ons of wij voor hem willen werken en met hem willen jetskiën. Op het moment dat wij elkaar vragend aankijken of het wel oke is, stelt de man ons voor aan zijn dochter van 18. Deze meiden gaan met ons mee jetskien zegt hij tegen haar. Door het feit dat hij zich voorstelt aan zijn dochter zijn wij gerustgesteld. Het is gewoon zoals hij is, denken we. De volgende ochtend als ik in mijn pyjama naar het toiletgebouw loop kom ik hem tegen op zijn paard. Goodmorning Manon, had a good night? Dat is het enige wat hij vroeg. Hij was ten opzicht van de avond in de bar erg stil. Blijkbaar had hij te veel gedronken. Het is gewoon een aardige vent.
We genieten een paar dagen van de wedstrijden, het kamperen en de rust. Maar dan moet er weer gewerkt worden.

Ik ben nog geen twee dagen thuis of mijn telefoon gaat over. Het is de cowboy die mededeelt dat het jetskiën niet door kan gaan omdat zijn dochter ziek is. Helaas. Weer vraagt hij of wij niet voor hem willen werken. Ik ben het gezeur een beetje zat en stel hem voor dat ik wel iemand kan regelen om voor hem te werken. Ik post een advertentie op de Australisch facebookpagina voor backpackers. Al snel reageert een meisje dat ik had leren kennen in Melbourne. Ze is geïnteresseerd. Een dag later zit zij al op de boederij en stuurt mij een berichtje: ‘wat een aardige man’. Gelukkig, zij happy hij happy.

Een week later is er een nieuw evenement. Dit keer moeten we drie uur rijden. We rijden naar mt Suprise. Het is een rechte weg rechtdoor. Kilometers kom je niks tegen. Ik zet de muziek mega hard. Ik heb geen afleiding, omdat die vriendin van me eindelijk weg is. We konden het niet zo goed vinden. Ook de baas had wat moeite met haar dus heeft hij haar vriendelijk gevraagd om de reis voort te zetten. Nice!

Eindelijk zie ik de knipperlichten van de trailer knipperen. We slaan links af een zandpad in. Halverwege moet ik stoppen omdat ik niets meer kan zien. Het is hier mega stoffig. Het heeft hier al een tijdje niet meer geregend zo te zien. Nadat we zelf stallen hebben gebouwd voor de paarden, hout gesmokkeld hebben voor het kampvuur voor vanavond is het eindelijk tijd voor een lekkere brownie. Mijn hele shirt is nat van het zweet. Ik vraag dan ook waar de douches zijn. Hij wijst naar een metalen kunstwerk aan de andere kant van het pad. Ik lach erom en wacht op een serieuze reactie. Maar al snel begrijp ik dat het geen grap is. Ik moet zelf mijn vuur maken om een warme douche te krijgen. Ook word ik vriendelijk verzocht om mijn douchebeurt zo kort mogelijk te houden omdat er een tekort aan water is.

Voor de wedstrijden zijn 500 koeien nodig. Deze koeien worden gesponsord maar moeten dan wel zelf door vrijwilligers gedreven worden naar het terrein. Het enige probleem is dat het terrein zo groot is dat de koeien eerst met helikopters bijeen gedreven moeten worden. Vervolgens moeten deze koeien nog eens twaalf kilometer door de outback naar de camping worden gedreven. Mijn baas vraagt mij of ik mee wil helpen. Vet!

De volgende dag 5 uur gaat mijn wekker. Het is erg koud. Ik maak een ontbijt en meteen een lunch. Het kan wel eens een lange dag worden. We laden onze paarden in de trailers en rijden naar de plaats waar de koeien zijn verzameld. Ik zit in een truck met 6 mannen en drie jonge jongens. Naast mij zit een man genaamd Ben. Hij is geboren in Nederland. Gezellig. Ben zou wel voor mij zorgen zij hij, want mijn baas was ik in alle drukte uit het oog verloren. Als we aankomen jump ik op mijn paard. Het is de bedoeling dat we eerst de 500 koeien bijeen houden. Pas als alle 500 koeien uit de verschillend yards zijn gedreven kunnen we ze voortdrijven. Omdat het voor mij de eerste keer was, mocht ik de staart zijn. Samen met twee andere cowboys zorgde wij ervoor dat de koeien bleven lopen. Aan beide zijkanten waren drie ruiters en aan de voorkant nog twee. Het communiceren tussen de ruiters gaat met walky talky’s aangezien de kudde zo groot is en zo veel herrie maakt met hun geloei. Na 3 uur op mijn paard te hebben gezeten was het eind inzicht. Ik zit helemaal onder het stof en ben wel toe aan mijn broodje en toilet stop. Aan mijn zadel had ik tas gebonden waarin wat water en brood zat. Mijn toiletstop moest ik maar even snel ergens tussen door zien te doen. Alleen veel bosjes waren er niet in de outback. Gelukkig heb ik uiteindelijk een goede schuilplaats gevonden.

Af en toe probeert er een koe uit de kudde te ontsnappen. Als dat gebeurd is het de bedoeling dat je er als de wiedeweer achter aan galoppeert om de koe weer terug te brengen. Het is alsof ik in een film zat. Beste ervaring ever dacht ik toen. We zijn er bijna. Maar net voordat we bijna klaar waren braken er een paar koeien uit en de hele meuk ging er achter aan. Dat kostte ons nog 2.5 uur. Bugger.

’s Avonds in de bar ontmoet ik de zoon van de baas van het evenementen terrein. Zijn vader is de baas van 7 cattlestations. Dat maakt dat hij de meeste grond van heel Queensland bezit. Na een paar borrels heb ik het lef om te vragen of ik niet een keertje mee mag helpen de koeien te drijven. Het mag. Ik spring een gat in de lucht. De maandag na het evenementenweekend zeg ik mijn bazen gedag. Zij verlaten de camping en ik rijd naar het cattelstation. Ik mag daar twee nachtjes blijven slapen. Op het cattelstation werken 7 jonge mensen, de zoon van de baas en een kok.

Wanneer ik aankom op het station zie ik drie huisjes. Van de buitenkant zien ze er goed uit. Van de binnenkant is het net een varkensstal. De mensen die hier werken, werken 6 dagen per week van half 6 ’s morgens tot 5 uur ’s avonds. Daar krijgen ze dan 140 doller per dag voor. Niks dus als je vergelijkt met wat ze moeten doen. Als ze thuis komen doen ze dan ook helemaal niks meer. Het is te zien. Zo ranzig heb ik het nog nooit gezien. Ik sleep mijn zware tassen naar binnen. De jongen waar ik mee samen woon voor komende twee dagen ligt op de bank met een zakchips. Hij zegt me gedag maar gaat dan gewoon weer verder met zijn film. Heel sociaal zijn de mensen hier niet. Ze zijn aardig, maar anders. Ze werken hier 6 maanden per jaar. Ze hebben geen wifi en geen bewoonde wereld om hun heen. Logisch dat je dan zo bent. Ik stap mijn kamer in en walg van het idee dat ik daar vannacht moet slapen. Ik besluit mijn luchtbed op het bed te leggen en gewoon niet te zeuren. Een ervaring toch?! Ik loop naar het huis van het enige meisje op het station. Ze ligt nog in bed. Ook zij waren vannacht een beetje dronken. We hangen een beetje op de veranda als een van de jongens vraagt of ik zijn zelfgemaakte pistool wil uitproberen. We stoppen er een kogel in en ik richt op de boom. Raak. Hoe cool.

Op zondag wordt er niet gekookt. Ik moet dan ook maar gewoon de keuken in lopen als ik honger heb en wat spaghetti bolognese uit de pan vissen. Na mijn maal loop ik naar het huisje en besluit een douche te nemen. Ik zet het licht aan en begin te lachen. Dit meen je niet! Ik geloof dat er meer muggen, vliegen en motten in de douche zitten dan buiten. De muren zijn beschimmeld en de douchewanden geroest. Ik moet toch echt douchen. Na 1 minuut zit mijn lijf vol met motten. Gadverdamme. Ondanks dat voel ik me toch een beetje opgefrist.

De volgende ochtend 5 uur gaat mijn wekker. Half 6 moeten we aan de ontbijt tafel zitten en bespreken we de dag. Ik smeer een paar broodjes pindakaas voor mijn ontbijt en lunch. Aan de ontbijt tafel hoorde ik iets waar ik niet zo vrolijk van word. Er moeten eerst 200 koeien worden behandeld. Oftewel brandmerken, hoorns afknippen, castreren en injecteren. Mijn favoriete bezigheid. Van 6 uur ’s morgens tot 12 uur ’s middags zijn we non stop doorgegaan. Geen druppel water, geen enkele calorie is mijn mond binnen gekomen. Na 6 uur koeien in de gates jagen was ik uitgeput. Ik moest constant op mijn hoede zijn omdat deze koeien je nog wel eens wilde aanvallen. Een paar keer heb ik de schrik van mijn leven gehad. Ik baalde een beetje van het werk, aangezien ik mee wilde helpen met koeiendrijven en niet dit stomme gedoe. Dat was eigenlijk ook het plan, maar op het laatste moment moest dit toch nog even gedaan worden. De manier die zij hanteren vind ik nog onplezieriger. Het is namelijk hun main business, dus het moet snel. Ondertussen ben ik het bloederige en gruwelijke wel gewend. Zo gewend dat ik binnenkort naar een rodeo ga. Het leven op de boederij maakt je hard. Mijn zachte tere handjes zijn namelijk ook verdwenen. Daar baal ik wel een beetje van haha.

Nadat we alle 221 koeien hebben behandeld, zadelen we de paarden op, laden we ze in en rijden we 1.5 uur over het land met de truck. De helikopters zijn al een tijdje voor ons bezig geweest om de koeien op een plek te brengen. Wij zijn nu onderweg naar die ene plek om ze vanuit daar naar een opslag te brengen. Met camelbags op onze rug, drijven we de 800 koeien naar de yards. We zijn nu met wat minder mensen dus moeten we nog harder werken om ze allemaal bij elkaar te houden. Naast de paarden zijn er nog twee jongens die op crossmotors rijden. Die zijn net even wat sneller dan wij op de paarden. Als ook de koe aan hun ontsnapt dan zijn er altijd nog de helikopters die achter ons blijven hangen. Het was denk ik een van de vetste dingen die ik ooit heb gedaan. Op het einde van de dag, rond een uur of vijf, als we weer terug rijden met de paarden ziet de zoon van de baas een dingo voorbij rennen. Hij springt achter het stuur vandaan en pakt zijn revolver. Helaas mist hij. Ze hebben een hekel aan deze wilde honden omdat deze de koeien bijten en de kalveren verscheuren.

Na twee dagen op de cattlestation ben ik blij dat ik dit heb mogen ervaren maar tegelijkertijd ook blij dat ik weer weg kan. Omdat zij zo vroeg opstaan besloot ik na het ontbijt afscheid van hen te nemen en terug te rijden naar de paardenboederij in Atherton. Als ik na 5 minuten rijden bij het dorp aankom zie ik dat het tankstation nog gesloten is. Het gaat pas over drie uur open. Wachten is niet echt mijn ding en omdat ik nog een halve tank vol heb, besluit ik te gaan rijden. Na een uur ben ik nog niets tegen gekomen. Het enige wat ik tegen gekomen ben is overstekende kangaroos. Deze zijn levensgevaarlijk. Ze veroorzaken gruwelijke ongelukken en enorme schade aan je auto. Rustig rijden dus.
Weer een half uur verder begint het zweet me uit te breken. Ik zag zonet een bord voorbij komen. Het zegt dat het eerst volgende dorpje 120 kilometer verderop is. Mijn tank gaat dat niet meer halen.
Ik schiet zwaar in de stress als ik mij bedenk dat ik geen eten en drinken heb, niemand weet waar ik ben en mijn telefoon niet werkt. Ik heb hier nergens bereik. Ik zag het alweer helemaal gebeuren; ‘backpacker founded in outback’. Omkeren was geen optie, maar het volgende dorp ook niet. Hopelijk heeft er iemand een extra voorraad benzine. Maar ik heb al 1.5 uur geen automobilist gezien. Na een tijdje zie ik een bord met een tankteken erop. Als ik daar rechtsaf sla dan kom ik 15 kilometer verderop een tankstation tegen als het goed is. Het bord ziet er oud uit. Misschien bestaat het al niet meer. Toch neem ik het risico. 15 kilometer later kom ik aan op een soort van camping. Er is een receptie maar die is nog gesloten. Er is hier alleen geen tankstation te bekennen. Ik kan wel janken. Sta ik dan. Hulpeloos en verlaten. Als ik nu niet meer thuis zou komen, zal nooit iemand mij meer vinden. Het bordje op de deur zegt dat de receptie om 8 uur open gaat. Dat is al over tien minuten. Een paar minuten later komt er iemand naar mij toe. Hi mate, can I help you?. Ik zeg hem dat ik een bord langs de weg zag met een tankteken erop. Ja dat klopt zegt hij, loop maar mee. Het is een klein ouderwets pompje. Maar het werkt. Rete duur. Maar goed. Ik kon mij geluk niet op. Ik heb het gehaald. Bij mijn volgende bezoek in de outback zorg ik voor een wat extra benzine in de achterbak van de ute.

De filmpjes en foto’s kun je zien op mijn facebookpagina.
In de bewoonde wereld start ik mijn telefoon weer. Al snel zie ik een berichtje: Manon help, wat moet ik doen. Ik open mijn facebook messenger en lees het bericht. Het is het meisje die op de paardenboederij van die cowboy werkt. Het was dus niet gewoon zoals hij is. Het is een vieze vent die geprobeerd heeft haar shirt uit te trekken. Hij was de hele week al handtastelijk zei ze, maar ook zij dacht dat hij gewoon zo was. Hij kent de grens. Maar bij haar heeft hij deze op enig moment toch overschreden. De klootzak. Ze is opgehaald door de politie. Gelukkig niets naars gebeurd en heeft ze een hele leuke week gehad. Maar van die smerige cowboys die heb je dus wel hier.
Toen ik ging tanken bij het eerst volgende dorpje, kwam er ook een vieze vent naar mij toe. Hij pakte mijn arm en zei; you are a pleasure for my eyes. Sta je dan in je paardrij kloffie, make up loze koppie en je ongeborstelde haar. Maar in ieder geval. Ik heb alles overleefd en ga nu even genieten van mijn laatste dag in Cairns. Ik was heel even toe aan de bewoonde wereld en een goed feestje.